Taki jeden, mały ptaszek „Niebieski ptak” Piotr Wojaszwyd. Videograf IIrok: 2011str. 416Ocena: 4,5/6Słowem wstępu powinnam powiedzieć coś o autorze powieści. W tym wypadku jest to jednak o tyle trudne, iż już na samym początku musiałabym streścić całą książkę. W zasadzie już po tych kilku słowach wstępu domyślić się można, iż lektura, którą miałam właśnie okazję przeczytać była typowo autobiograficznym rzadko sięgam po powieści opisujące prawdziwe zdarzenia. Jeszcze rzadziej decyduję się na lekturę książek napisanych przez uczestników danych historii. A na samym dole listy pozycji, które czytuję, znaleźć można literaturę autobiograficzną. Sama nie wiem, czemu się tak dzieje, nie da się jednak ukryć, że tak właśnie jest. Do Niebieskiego ptaka namówiły mnie koleżanki. Muszę jednak przyznać, że chwilę trwało nim się przekonałam i postanowiłam spróbować. Bo to nie jest tak, że w ogóle nie czytuję powieści autobiograficznych, po prostu… bardzo ostrożnie je sobie dobieram. Lubię już wcześniej coś wiedzieć o osobie, której sekrety życia mam poznać. Przepadam za świadomością, że zagłębiam się w historię, a nie poznaje ją od podszewki. W tym wypadku miało być jednak inaczej. Nie znałam autora – nawet ze słyszenia. Nie żyłam w czasach, gdy królował on i jemu podobni. Jedynym wspólnym punktem odniesienia mogłoby być miejsce zamieszkania, a w zasadzie region pochodzenia, bo i ja i pan Wojasz pochodzimy ze Śląska. Wydaje mi się jednak, że to za mało, by móc stwierdzić, że wiem, jakie było jego życie. Postanowiłam jednak spróbować i przeczytałam powieść jego autorstwa, czyli Niebieskiego ptaka. Czy była to właściwa decyzja? Zobaczcie sami. Jak już wcześniej wspomniałam, głównym bohaterem książki, a zarazem jej autorem jest Piotr Wojasz, katowiczanin, który urodził się w latach sześćdziesiątych, a jego młodość i czasy świetlności przypadły na okres peerelowski, czyli lata siedemdziesiąte i osiemdziesiąte dwudziestego wieku. Piotr nie miał najłatwiejszego dzieciństwa. Wychowywał się w domu despotycznego ojca, który znał tylko jedną metodę wychowawczą – pasek. A gdy ta metoda przestała skutkować, znalazł nową – kabel od żelazka. Matka, typowa żona dyrektora, by nie patrzeć na to co dzieje się w jej rodzinie, uciekała do łazienki i czekała, aż mąż zakończy tę specyficzną lekcję życia. Na Piotra metody ojca jednak nie działały – nieważne jak mocno tata do „wymasował”, nieważne ile zostało mu po tym „przytulaniu” siniaków, nieważne ile lekcji wf-u musiał z tego powodu opuścić – i tak się nie zmienił. Był buntownikiem, ryzykantem i, ogólnie rzecz ujmując, chadzał własnymi ścieżkami. Dokuczał dziadkowi, wagarował, nie uczył się. Z klasy do klasy zdawał cudem, a gdy pojawiały się problemy, rodzice przenosili go do innej szkoły. W zasadzie trudno mi zliczyć w ilu placówkach Piotr Wojasz podejmował naukę. Zdecydowanie jednak było ich więcej niż można by przypuszczać. Koniec końców udało mu się jednak „zdać” maturę i rozpocząć dorosłe życie, które ponownie brutalnie przerwał ojciec wręczając mu bilet do wojska. Wielki ojciec dyrektor uznał, że wojsko nauczy Piotra pokory. Niestety, jak się okazało, nic bardziej mylnego. A MarWoj, muszę Wam powiedzieć, stanowił jedynie preludium do zdumiewających perypetii Piotra Wojasza. Jak potoczyły się jego dalsze losy? Kim został? Kogo spotkał na swej życiowej ścieżce? Czy udało mu się zrealizować marzenia i czy w ogóle jakieś miał? Czy ojciec przestał mu układać życie po swojemu? Jakie były te cudowne lata PRL-u dla naszego bohatera? Tego i nie tylko tego dowiecie się, jeśli sięgniecie po powieść Piotra Wojasza zatytułowaną Niebieski przyznać, że ta książka mile mnie zaskoczyła. Spodziewałam się, sama nie wiem, czegoś bardziej topornego i trudnego w odbiorze. Przerażał mnie niemal zupełny brak dialogów i narracja pierwszoosobowa autora opisującego swoją prawdziwą historię. Okazało się jednak, że pan Wojasz ma bardzo lekkie pióro, dzięki któremu czytelnik zostaje wciągnięty w wir powieści już od pierwszych przeczytanych zdań. Oczywiście nie jestem książką zachwycona w stu procentach. Opisy czasem były przydługie a liczne fakty historyczne miejscami bardzo mnie męczyły. Nie zmienia to jednak postaci rzeczy, że Niebieskiego ptaka czytało się bardzo przyjemnie. Język autora można uznać za dość specyficzny, bardzo nieliteracki, wręcz uliczny. Myślę jednak, że gdyby pan Wojasz napisał swoją powieść, stosując bardziej „formalny” język, to książka nie byłaby aż tak ciekawa. Całość zdecydowanie zasługuje na uwagę. Polecam.Bohaterka monodramu – matka dwójki dzieci, w bajkowy, bardzo literacki sposób wprowadza nas w świat skomplikowanych relacji matki z dziećmi i matki z DROGI JOAN: Martwię się małym ptaszkiem, który wlatuje do mojego okna i dziobiąc go. Zaczął o godzinie 10 w niedzielę. Początkowo myślałem, że przez pomyłkę wleciał do okna. Wyglądało na to, że go zdezorientował. Mam wszystkie rolety w moim salonie, gdzie dziobał. Zamknąłem zasłonę, ale teraz przeniósł się do następnego okna – jest tam grupa czterech oddzielnych okien. Ptak, może junko, wciąż był przy nim cztery godziny później. Podleci do dużego drzewa, a następnie w ciągu 10 sekund wróci, aby ponownie dziobać okno. Dziwię się, dlaczego skupia się na oknie. Czy masz pojęcie, o co chodzi w jego zachowaniu? Barbara Olsen, Saratoga DROGI BARBARA: Takie zachowanie jest bardzo powszechne o tej porze roku. Jest sezon godowy i ptak, którego widzisz – zgadzam się, najprawdopodobniej junko – próbuje odstraszyć bardzo wytrwałego rywala o swoje terytorium. Niestety, nie widzi, aby rywal był jego własnym odbiciem. Ryzyko, że sam sobie zrobi krzywdę, nie jest duże – większość obrażeń ptaków ma miejsce, gdy ptak nie widzi szyby lub nie widzi Zdaję sobie sprawę, że to szkło i leci do niego z pełną prędkością. Ale mimo to nie jest dobrze dla niego spędzać cały swój czas i energię na toczeniu ze sobą walki, kiedy mógłby spotkać kobietę i rodzić dzieci. I jeść. Ptaki mają tendencję do pochłaniania refleksji i ignorowania wszystkiego innego. Dlatego dla jego dobra musisz zrobić coś, co wyeliminuje odbicia w oknach. Ściągnięcie rolet w jednym oknie wysłało go do drugiego, więc możesz spróbować przez chwilę go opuścić. Jeśli nie masz rolet na innych oknach lub jeśli on nadal dziobie okno, gdy zasłony są zaciągnięte, możesz spróbować położyć gazetę lub inny nieodblaskowy materiał na zewnątrz okien. Jeśli masz sklep w Twojej okolicy, który specjalizuje się w dzikich ptakach, zapytaj o specjalne naklejki odbijające światło ultrafioletowe, którego nie widzimy, a ptaki to widzą. Chociaż mają one na celu powstrzymanie ptaków przed lataniem do okien, może również zniechęcić twojego przyjaciela. Po zakończeniu okresu godowego ptak powinien być mniej zainteresowany tym przystojnym nieznajomym w oknie. DROGI JOAN: Mam ptaki w mojej szarańczy, które sypią kupą na całej powierzchni, jak kropki. Ptaki są pulchne, z grzebieniem na głowie, dłuższym dziobem i wszystkie mają złote brzuchy . Jestem pewien, że jedzą jagody. Czy potrafisz zidentyfikować ptaki? Joyce Morris, Bay Area DROGI JOYCE: Wygląda na to, że odwiedza cię duże stado jemiołaków cedrowych, jednego z moich ulubionych ptaków. Mają tendencję do obsadzania drzew lub krzewów i zjadania wszystkich jagód, jakie tylko mogą. Szarańcza nie ma jagód, ale miazga w ich długich strąkach jest jadalna i słodka, więc jemiołuszki mogą być do niej atrakcyjne. Dobra wiadomość, chyba że jesteś kimś, kto kocha jemiołuszki , jest to, że ptaki nie będą się długo kręcić – a przynajmniej nie w wystarczająco dużej liczbie, aby kropki na twoich drzewach. Tłumaczenia w kontekście hasła "MALY PTASZEK" z polskiego na niemiecki od Reverso Context: mały ptaszek „I bokser, i ptaszek lubią się bawić, uwielbiają swoje towarzystwo i zdają się zwariowani na swoim punkcie z wzajemnością” – opowiada portalowi The Huffington Post Jurgita Peciulaityte z Isle of Sheppy w Anglii, opiekunka boksera Rusty. Wszystko zaczęło się na początku lipca, gdy Jurgita usłyszała, jak Rusty głośno szczeka. Gdy poszła go poszukać w ogrodzie, okazało się, że stoi nad pisklęciem, które nie umie jeszcze fruwać. Nigdzie nie było śladu gniazda. Jurgita wie, że specjaliści przestrzegają przed zabieraniem dzikich zwierząt z ich naturalnego środowiska, skontaktowała się więc z miejscową fundacją ratującą ptaki. Jednak nie udzielono jej pomocy, wyjaśniając, że skoro nie ma zagrożenia, nic nie mogą zrobić. Jurgita miała do wyboru: zostawić ptaszka w ogrodzie i skazać go na niewiadomy los albo zabrać go do domu i zaopiekować się nim. Co ciekawe ptaszek, nazwany Birdie, w ogóle się nie bał boksera Rusty. Wręcz przeciwnie, lubi jego towarzystwo i powoli uczy się latać. Trochę w domu, a trochę w ogrodzie. Jurgita wierzy, że gdy Birdie trochę okrzepnie, będzie mógł wrócić na wolność, ale marzy jej się, że będzie przylatywał do jej ogrodu i odwiedzał Rusty’ego. MC
Czy wiesz jakie ptaki odwiedzają Twój karmnik? Ptaki i towarzyszą człowiekowi od zarania dziejów, to dzięki nim wiemy: że nadchodzi wiosna, zbiera się na deszcz czy pojawi się odwilż. Niestety zima jest dla większości ptaków pozostających "w domu" bardzo ciężkim okresem. Im niższa temperatura i obfitsza pokrywa śnieżna tym ciężej jest im samodzielnie znaleść pożywienie. Na szczęście, coraz więcej jest zwolenników dokarmiania ptaków, którzy zaopatrują swoje ogrody i balkony w karmniki, karmy czy budki lęgowe. Patrząc przez okno na "ptasią stołówkę" każdy z nas może być bliżej natury i jako gatunek dominujący pomóc słabszym i bezbronnym stworzeniom. Ptaki z koleji odwdzięczą się oddaniem, radosnym trelem i towarzystwem, kiedy "świat pochłonie biały puch". A nie ma nic doskonalszego niż bycie uwrażliwionym na piękno przyrody i wykazaniem drobnego gestu wobec tych istnień, które mają najciężej podzas mrożnych i śnieżnych miesięcy. Oraz nie ma nic bardziej radosnego jak bezcenny uśmiech dziecka, "przyklejonego do szyby", cieszącego się widokiem swoich ptasich towarzyszy... Oto krótka charakterystyka ptaków najczęściej odwiedzających nasze karmniki: ● Wróbel domowy Tą odmianę znają chyba wszyscy, towarzyszy człowiekowi wszędzie, od wiejskich osad po miejskie osiedla. Śmiałe i bezkompromisowe, krępe ptaki, nie przekraczające 15cm długości oraz 30g wagi, nie są zdolne do życia bez bliskości człowieka, uważa się także, iż skolonizowały ludzkie osady już kilka tysięcy lat temu - są ptakami najdłużej związanymi z człowiekiem. Samiec zdecydowanie różni się od swej partnerki - charakteryzuje się kasztanowatym karkiem, szarą czapką i czarnym gardłem. Wierzch ciała i ogon brązowe, kuper szary. Na skrzydle biały pasek. Samica szarobrunatna z wierzchu i szara od spodu. W ciągu jednego roku mają przeważnie 2-4 lęgi, w okresie letnim. Gniazda budują z traw, słomy, pierza, szmat, papieru itp., a umiejscowują je w szczelinach budynków, pod dachami, w pnączach winobluszczu, na ścianach budynków, w dziuplach i budkach lęgowych, rzadko na drzewach. Jaj mają zwykle 5, a samica wysiaduje je przez ok. 2 tyg. Młode pozostają w gnieździe przez ok. 20 dni. ● Ciekawostką jest to, że wróble powiadamiają się wzajemnie głośnym ćwierkaniem o miejscu zasobnym w pożywienie, ale przystąpią do uczy dopiero gdy zbierze się ich cała gromadka - bezpiecznie w stadzie ● W starożytnej Grecji były ptakami bardzo szanowanymi, a te zamieszkujące w świątyniach uważane były za swięte ● Mazurek - Wróbel Mazurek Inaczej nazywany wróblem polnym, mniejszy i delikatniejszy od wróbla domowego - 10-12cm długości oraz 24g wagi. Mazurek ma brązowy wierzch głowy, a na skrzydłach dwie białe pręgi. Wierzch ciała ciemnobrązowy z paskowaniem, spód jednolicie brązowoszary. Wokół szyi biała obroża, na podgardlu mały czarny znaczek. Często mylony ze swym kuzynem domowym, lecz najpewniejszą cechą rozpoznawczą jest czarna plamka na białym policzku. Jednakowo ubarwiona i samica i samiec. Zakładają gdniazda w dziuplach, budkach lęgowych i czasami w bocianich gniazdach. W ciągu roku mają 2-3 lęgi, gdzie samica składa 5-6 jaj. Jaja wysiadują obydwoje rodziców przez okres 13–14 dni, poczym pisklęta opuszczają gniazdo po ok. 15–16 dniach. Zamieszkują otwarte pola uprawne, parki, sady i ogrody, obrzeża lasów i borów w pobliżu pól i ludzkich siedzib. ● Sikorka Te niewielkie - 13cm długości, zwinne i bardzo ruchliwe ptaszki najbardziej zwracaja na siebię uwagę właśnie zimą, kiedy ich kolorowe upierzenie jest bardzo widoczne na tle śniegu. Czarna główka z białymi policzkami, wierzch ciała oliwkowozielony, pierś z koleji mają mają w kolorze jaskrawożółtym, z czarną pregą pośrodku - u samczyków biegnie przez całe ciało i jest ona bardzo wyraźna, a u samiczek kończy się w dolnej parti klatki piersiowej. Tułów jest zakończony zadartym ogonkiem, podobnym do łopatki. Nogi sikorki są nieduże, zgrabne i bardzo silne, dlatego też nie sprawia jej problemu wiszenie głową do dołu. W okresie lęgowym pojawia się 7-12 jaj. Wysiaduje je samica, która w razie niepokojenia odstraszająco syczy. Młode wykluwają się po 12-14 dniach, a opuszczają gniazdo po 17-18. W okresie zimowym w grupach bardzo wytrwale odwiedzają nasze przydomowe karmniki i są w nich najczęściej widywanymi gośćmi. Latem natomiast, z chęcią korzystają z rozwieszonych budek lęgowych. To bardzo towarzyskie ptaki oraz ważane są za jedne z lepszych sprzymierzeńców w walce biologicznej ze szkodnikami drzew owocowych w sadach. Odmiany sikor w Polsce ● Sikorka bogatka ● Sikorka modraszka ● Sikorka czubatka ● Sikorka czarnogłówka ● Sikorka uboga - szarytka ● Sikorka sosnówka ● Sikorka lazurowa ● Gil Ptak większy od wróbla, dość krępy o 17cm długości i wagi 25g. Obie płcie mają czarną czapeczkę, czarny dziób i ogon, a na czarnych skrzydłach pojedynczy biały pasek, biały jest także kuper. U samca pierś i brzuch są czerwono-różowe, grzbiet szary. Samica, tak z wierzchu, jak i od spodu, jest ciemniejsza od samca, brązowawo różowawa. Gniazdo gil zakłada na dolnych częściach gałęzi drzew iglastych, na wysokości kilku metrów. W maju samica składa 4-5 jaj, wysiadywanie trwa od 12 do 14 dni, gdzie potem pisklęta przebywają tam przez okres ok. 2 tygodni. Gil to ptak typowo leśny, jego miejscem bytowania są lasy iglaste i mieszane. Spotkać go można także w parkach i sadach. ● Zięba Jest gatunkiem małego ptaka o długości od 14 do 16cm długości oraz wadze do 26g. Samiec z niebieskoszarą głową i czerwonoróżową piersią oraz czerwonobrązowyn grzebieniem należy do najpiękniej ubarwionych naszych ptaków. Samica jest bardziej szara, z zielonkawym odcieniem. Dobrą cechę rozpoznawczą u obu płci stanowią dwa białe paski na skrzydłach oraz zielony kuper. Gniazda zięb uwite są z mchów i delikatnych źdźbeł, zamaskowane od zewnątrz porostami oraz kokonami owadów i pajęczyną. Jest ono wyścielone włosiem i puchem. Gniazdo zięby jest jedną z najstaranniejszych konstrukcji. Samica składa 4—6 jaj. Pisklęta wylęgają się po 12—13 dniach, a opuszczają gniazdo po następnych dwu tygodniach. Zięba zasiedla bory i lasy wszelkiego typu, parki, ogrody i aleje. Nie jest zbyt wymagająca w wyborze środowiska. ● Dzwoniec Ptaszek wielkości wróbla. Upierzenie ma oliwkowozielone na wierzchu ciała, a zielonożółte na spodzie. Boki głowy szare. Ogon krótki, wyraźnie rozwidlony, czarny na końcu, a żółty u nasady. Dziób mocny, stożkowaty, barwy cielistej. Upierzenie samców jest zielono-żółte, a samic zielonkawo-szare. Gniazda zakłada w gęstych krzewach, często w jałowcach i żywotnikach. Warstwę zewnętrzną jego gniazda stanowią korzonki i kłącza traw, warstwa środkowa to mech; gniazdo wyścielone jest drobnymi korzonkami, włosiem i piórkami. Samica składa 3 - 6 jaj w okresie od kwietnia do września, okres wysiadywania trwa 2 tygodnie, a przez kolejne 14 dni młodymi opiekują się oboje rodzice. Dzwoniec zamieszkuje tereny parkowe, od nizin po górną granicę lasu, zchociaż cęsto bytuje też w parkach miejskich. Pieśń dzwońca może przypominać dźwięk małych dzwoneczków – stąd nazwa gatunku. ● Szczygieł Mały ptak osiągający 12cm długości oraz 16 gram wagi, uważany jest za najładniej i najjaskrawij upierzonego ptaka śpiewającego. Najbardziej charakterystyczną cechą szczygłów jest karminowoczerwona "twarz", kontrastująca z czarnym wierzchem głowy i pręgą za uszami oraz z białymi policzkami. Upierzenie na grzbiecie kasztanowobrązowe, boki głowy, podgardle, pierś biała z niewyraźną brązową przepaską, brzuch i kuper białe. Rozwidlony ogon czarny, skrzydła również czarne z szeroką żółtą pręgą. Szczygły wyprowadzają 2 lęgi w roku, w okresie letnim. Swoje misterne gniazdo buduje w rozwidleniu, przy końcu bocznej gałęzi drzewa liściastego. Składa się ono z puchu roślinnego, wełny, suchych trawek, korzonków, a wyściółkę stanowi puch roślinny, włosie i sierść. Samica wysiaduje od 4 - 6 jaj przez ok. 2 tygodnie, a młode opuszczają gniazdo po 13-15 dniach. Szczygły wyspecjalizowały się w wyjadaniu nasion z koszyczków kwiatowych dzikich roślin wisząc głową do dołu. ● Jemiołuszka Jest ptakiem o podobnej wielkości do szpaka, długości od 18cm oraz 56 gramami wagi, o krępym ciele, ogonie krótkim, a na głowie ma charakterystyczny czubek z piór "zaczesany" ku tyłowi. Jemiołuszki na bokach są różowobrązowawe z wyraźnymi jasnymi plamami na skrzydłach. Na głowie mają wyraźną, czarną przepaskę przez oko oraz czarny podbródek. Gniazdo zakłada na drzewie lub krzewie, przy pniu lub na bocznej gałęzi, czarka zbudowana u podstawy z gałązek, trawy i mchu, wyścielona trawkami i porostami Samica składa 5-6 jaj oraz wysiaduje je przez 14dni, a samiec przynosi jej pokarm. Po wykluciu młode uzyskują lotność w wieku 14-15 dni. Jemiołuszki uwielbiają jeść dają się skusić i pochłaniają owoce, jagody i nasiona dziennie w ilości 2-3 razy więcej niż same ważą. A nazwa jemiołuszek pochodzi od nason jemioły naginnie przez nie jedzonych właśnie zimą. ● Kos Jest szybko biegającym po ziemi, czarno ubarwionym ptakiem - samiec - ze stosunkowo długim ogonem (co odróżnia go od szpaka) i pomarańczowym dziobem. Samiczka jest ciemnobrązowa i ma nakrapianą pierś. Osiąga ok. 24–27 cm długości i 75–110 gram wagi. Gniazda buduje samiczka, która starannie wyścieła ziemię roślinami i gałązkami. Kosy wybierają na swoje lokum najróżniejsze miejsca. Budują gniazda na drzewach i krzewach, ale też na dachach, w szczelinach między budynkami i na balkonach wielkich blokowisk. Kosy mają 2-3 lęgi w roku po 4-6 jaj, które wysiaduje samica. Często pojawia się w ogrodach i parkach, ale jest spotykany także pośród terenów gęsto zabudowanych. Zamieszkuje wszystkie typy lasów. Kosy potrafią naśladować głos innych ptaków a nawet pogwizdywania ludzi, są najpiękniej śpiewającymi ptakami zimującymi. ● Rudzik Gatunek małego ptaka o 13cm długości ciała i 16 gramach wagi. Rudzik charakteryzuje się rdzawym zabarwieniem czoła, boków głowy i piersi. Wierzch ciała jest oliwkowoszary, brzuch i pokrywy podogonowe białe. Wyprowadza 2 lęgi w roku, w okresie letnim. Gniazdo, zbudowane od zewnątrz ze zbutwiałych liści, od środka z dobrze splecionego mchu, umieszcza w wykrotach, w zagłębieniu ziemi pod osłoną zwisających gałązek, pod nawisem trawy lub w nisko umieszczonej dziupli. Samiczka składa 5-7 jasno zabarwionych jaj i wysiaduje je przez 13-14 dni. Młode opuszczają gniazdo po 12-15 dniach od wyklucia. Rudzik zasiedla wilgotne lasy z obfitym runem i gęstym podszytem. Pojawia się również w parkach i ogrodach. Samce bywają bardzo wojownicze nie tylko w stosunku do siebie, ale potrafią atakować nawet czerwone skrawki materiału.
Jeśli ktoś jeszcze się zastanawia na co bądź kogo przekazać 1,5% podatku, to polecam z całego serca oddać właśnie na tego Pana! Karolina Ptaszek’s Post Karolina Ptaszek Operations Zięba zwyczajna pięknie śpiewa – wiedzą to nawet dzieci z wierszyków Tuwima i Brzechwy. Zięba bywała z tego powodu trzymana jako ptak domowy. Zięba ma też kolorowe upierzenie, bardzo różne u samców i samic. Czy zięba jest w Polsce pod ochroną? Jaka Zięba zwyczajna: relacje z ludźmiZięba zwyczajna (łac. fringilla coelebs, czyli dosł. „delikatny kawaler”) to bardzo licznie występujący w Polsce ptaszek, zasadniczo lęgowy, ale często spędzający nad Wisłą cały rok. W cieplejsze rejony odlatują przede wszystkim samice zięb, a samce zostają, by pilnować swych znane są ze swojego pięknego śpiewu i dość dużej śmiałości w kontaktach z ludźmi. Dawniej, gdy nie obowiązywały przepisy o ochronie gatunkowej, zięby często łapano i hodowano w domach. W krajach Beneluksu wykształciła się nawet forma hazardu w postaci konkursów śpiewu hodowlanych zięb. Ptak, który w określonym czasie zaśpiewał większą ilość razy, wygrywał. Konkursy śpiewu zięb organizowano we Flandrii od XVI w. Jeszcze w 2007 r. działało tam kilka tysięcy „ziębiarzy”, hodujących ok. 10 tys. i pstrokate kolory zięb sprawiły, że ptaszki te stały się popularnymi bohaterami wielu wierszy dla dzieci. O ziębach jako roztrzepanych plotkarach pisali np. Julian Tuwim i Jan wygląda zięba zwyczajna?Zięba zwyczajna to niewielki ptak, rozmiarów mniej więcej wróbla. Osiąga 16 cm długości, rozpiętość skrzydeł to przeważnie między 24 a 29 cm, masa ciała wynosi od 18 do 26 g. Samce są nieco większe od samic, a jesienią znacząco zięby zwyczajnej bardzo silny jest dymorfizm płciowy. Samce nie tylko są zauważalnie większe od samic, ale też mają od nich rożne upierzenie, i to o każdej porze roku. Obie płcie mają szare nogi i szaroniebieskie (a poza okresem lęgowym różowawe), krótkie dzioby. Na tym jednak podobieństwa się zięby ma czarne czoło, szarą czapeczkę i brunatny grzbiet, do tego ceglasty spód ciała i policzki, różową pierś i zielonkawy kuper. Skrzydła są czarne z żółtym obrzeżeniem i białymi pasami idącymi od barkówek, białe jest też obrzeżenie porównaniu do pstrokatego samca, samica zięby nosi piórka skromne i stonowane. Przeważa u niej kolor oliwkowy i brązowy. Głowa i brzuch są szare lub kolory piór zięb nieco blakną. Zięby pierzą się od czerwca do zwyczajna: obszar występowaniaZięba zwyczajna dzieli się na 18 podgatunków, zamieszkujących różne rejony Eurazji i zwyczajne zamieszkują całą Europę z wyjątkiem północnych rejonów i wnętrza Półwyspu Skandynawskiego. Spotkać je można także w Azji Mniejszej i na wielu przypadkach zięby prowadzą osiadły tryb życia, często jednak, gdy zmuszają je do tego warunki pogodowe, emigrują jesienią i wiosną. Niektóre populacje wschodnie przenoszą się latem na lęgowiska w głębi Rosji, sięgając aż za Ural i dolatując do Północnego Kazachstanu. Populacje południowe zięb lęgną się w Afryce Północno-Zachodniej, a zachodnie – na wyspach Atlantyku. Niektóre ptaki z okolic południa Europy i Kaukazu zimą przenoszą się do Afryki Północnej i zwyczajna została introdukowana (sprowadzona przez człowieka) do RPA i na Nową zwyczajna występuje w całej Polsce bardzo licznie i można ją spotkać przez cały rok. Przyloty wiosenne następują od marca do kwietnia (czasem już w lutym), a odloty jesienne we wrześniu i zwyczajna: biotopZięba występuje wszędzie tam, gdzie są drzewa, czy to w gęstych lasach, czy na śródpolnych miedzach. Zięba nie boi się zbytnio ludzi i często szuka pożywienia w pobliżu ludzkich siedzib. W miastach występuje w parkach i zadrzewionych zwyczajna pod ochronąMiędzynarodowa Unia Ochrony Środowiska (IUCN) nie uznaje zięby zwyczajnej za gatunek zagrożony. Nadano jej symbol LC – „least concern”, oznaczający gatunek najmniejszej troski. Szacuje się, że populacja zięby zwyczajnej w Europie może wynosić między 130 a nawet 240 mln par, czyli maksymalnie prawie pół miliarda ptaków. Kolejny miliard żyje w Polsce zięba zwyczajna objęta jest ścisłą ochroną gatunkową. Oznacza to, że bez zgody Generalnego Dyrektora Ochrony Środowiska nie można w żaden sposób ingerować w życie zięb ani ograniczać ich wolności. W 2012 r. krajową populację zięb zwyczajnych szacowano na ok. 8 mln par lęgowych, co daje jej drugie miejsce pod względem liczebności po zwyczajna: tryb życiaZięby zwyczajne są towarzyskie i zbijają się w stada dla wspólnego migrowania, żerowania i nocowania, często wspólnie z przedstawicielami innych gatunków niewielkich ptaków. Sytuacja zmienia się w okresie lęgowym, gdy zięby stają się terytorialne, dobierają w pary i zakładają są dość kłótliwe, ale kłócą się przede wszystkim z innymi ziębami. Gdy się wystraszą, zamierają bez ruchu i udają, że ich nie zwyczajna: zachowania społeczneZięby wyjątkowo ładnie śpiewają. Dużo ćwiczą – samiec w okresie lęgowym śpiewa nawet 2000 razy dziennie. Melodie wyśpiewywane przez zięby są dość długie i złożone, nieco różne w zależności od regionu. Ptaki uczą się śpiewu od rodziców. Zięby śpiewają, by przywabić samice i jednocześnie dać innym samcom znać, że dany teren jest już żywi się zięba zwyczajna?Zięba poszukuje pożywienia na ziemi, przemierzając swe terytorium drobnymi kroczkami. Rzadko je zięba zwyczajna?Zięba najchętniej zjada nasiona jagód i owoców, ziół i krzewów, pąki drzew. Przepada za jabłkami, lubi też gruszki. Lubi też spijać sok z drzew i nektar kwiatowy. W okresie lęgowym zięba zjada chętnie owady, pająki, gąsienice i rozmnaża się zięba zwyczajna?Zięba wyprowadza najczęściej jeden lęg na przełomie wiosny i lata. Zięby tworzą monogamiczne związki, które mogą przetrwać więcej niż jeden zaimponować samicy, samiec zięby stroszy pióra i rozkłada skrzydła, by chwalić się barwnymi zwyczajna: gniazdoBudową gniazda zajmuje się samica, której samiec w tym czasie strzeże przed drapieżnikami i innymi wścibskimi budują gniazda na drzewach, wciskając je między gałęzie. Gniazda zięb to eleganckie konstrukcje w formie ciasno uplecionych misek z gałązek, korzonków, trawy i kory, zlepionych owadzimi kokonami, wyściełanych piórkami i zamaskowanych mchem i zwyczajna: pisklętaSamica zięby składa od trzech do ośmiu czarno nakrapianych, białych lub jasnozielonych jaj, które sama wysiaduje przez ok. dwa tygodnie. Po tym czasie wykluwają się pisklęta, karmione wspólnie przez oboje składnik diety piskląt zięby stanowią owady w każdym stadium rozwoju, jako źródło łatwo przyswajalnego białka. Rodzice przynoszą pisklętom owady w swoich ok. dwóch tygodniach pisklęta zięby są już zdolne do lotu, opuszczenia gniazda i samodzielnego poszukiwania płciową zięby zwyczajne osiągają po ok. 1 roku zięba zwyczajnaZięby są dość długowieczne. Na wolności mogą dożyć nawet 17 lat (choć przeciętnie żyją tylko 3 lata), w niewoli ok. 20 lat, a najstarsza odnotowana zięba miała 29 wrogami zięb są ptaki drapieżne, a ich gniazda bywają plądrowane przez kruki, wiewiórki, łasice, a czasem nawet koty domowe. SPVZ.co je maly ptaszek
